بهت پیله کردم نمی مونی پیشم… نه می میرم؛ اینجا نه پروانه میشم… از عشقِ زیادی؛ تورو خسته کردم تو دورم زدی، خواستی دورت نگردم… بازم شوریِ اشک و لب های سردم… من این بازیوُ؛ صد دفه دوره کردم نه! راهی نداره… گمونم قراره, یکی دیگه دستاموُ تنها بذاره… دیگه توی دنیا؛ به چی اعتباره؟ کسی که براش مُردی! دوسِت نداره… من و بغض و بارون، سکوتِ خیابون… دوباره شکستم؛ چه ساده… چه آسون… به پاتم بسوزم؛ تو شمعم نمیشی تو حوای دنیایِ آدم نمیشی… غرورت، گلوموُ به هق هق کشیده… آدم که قسم خوردشوُ دق نمیده من و تو یه عمره؛ دو تا خطِ صافیم… شده عادتِ ما؛ که رؤیا ببافیم بشینیم و عشقوُ به بازی بگیریم… واسه زندگی کردنامون؛ بمیریم چه سخته توو تنهایی؛ شرمنده میشی ماها قهرمانیم و بازنده میشیم مثِ عصرِ پاییزی، رنگ و رومون… واسه خیلیا خاطره ست، آرزومون
